Indie

Od wczoraj jesteśmy w Indiach, każda z nas po raz pierwszy.  Półtora dnia w Delhi.  Pierwszy szok to nasz hotel.  Prowadzony przez lekarza i jego rodzinę, z super recenzjami na portalach, trzy razy droższy niż te, w których spałyśmy przez ostatnie parę tygodni – nawet nie wiemy jak go opisać.  Bardzo mocno podupadły, niektóre meble pamiętają czasy Gandhiego, kurz niezbierany od miesięcy, szpary w oknach na palec, prześcieradła czyste, ale prane od dobrych piętnastu lat, generalnie lekka ruina.  Chyba wolimy nie wiedzieć, jak wyglądają naprawdę tanie hotele.  Z drugiej strony jednak, córka właściciela, która zastępuje go pod jego nieobecność, jest najbardziej pomocną osobą, jaką spotkałyśmy od czasu wyjazdu z Mongolii.  Nie jest czysto, ale nie ma robali.  Po prostu kurz jest wszędzie. Biorąc pod uwagę nieszczelność okien i fakt, że zanieczyszczenie powietrza w Delhi może być porównywalne tylko z najgorszymi miastami Afryki, w pokoju zwyczajnie nie może być czysto. 

Reszta naszych wrażeń jest skrajnie odmienna.  J jest zachwycona kolorytem Indii, dynamiką ulic Delhi, P zdecydowanie nie.  J podobają się niezwykle kolorowe ubrania Hindusek i różnorodność kulturowa, P trudno natomiast przejść do porządku nad tym, że relacja kobiet do mężczyzn na ulicach jest jak 1:9 (to ostatnie nie jest akurat żadnym argumentem dla J – na ulicach uwielbianej przez P Afryki proporcja ta jest dokładnie odwrotna, bo to właśnie panie pracują najciężej na utrzymanie rodziny, co nijak nie przekłada się na to, aby dyskryminacji, kontroli i okaleczaniu afrykańskich kobiet położyć kres.)  P czuje się źle na ulicach, na których brud jest wszechogarniający, również na głównym placu miasta. Jej zdaniem, z tym miastem coś jest nie tak i -pomimo tego, że J twierdzi, że P jest i była zwyczajnie uprzedzona - cały czas jednak liczy na to, że to tylko Delhi tak bardzo jej się nie podoba.  Dla J, Delhi jest jednym z najciekawszych miejsc, jakie do tej pory odwiedziła. Nie jest to z pewnością miejsce, która kocha się miłością łatwą i oczywistą – tak, jak ciężko byłoby nie kochać pięknej i słonecznej Kambodży - niemniej ma ono (dla J) jakiś dziwny magnetyzm, który bardzo dobrze uchwycił w powieści „Delhi” Khushwant Sinhg. Także ludzie (tacy jak trzypokoleniowa rodzina prowadząca nasz hotel) wydają jej się ciepli i poruszający.

Przylot do północnych Indii w grudniu oznacza dla nas lekką namiastkę zimy.  Dodajmy, że jednak tropikalnej zimy.  W Delhi jest jakieś 20 stopni w ciągu dnia i 5 stopni w nocy.  A to oznacza, że po zachodzie słońca jest naprawdę zimno, szczególnie jeśli się przyjedzie tutaj z Bangkoku z jego nieustającymi 32 stopniami.  Nie trzeba chyba dodawać, że w Indiach nie istnieje żaden system ogrzewania mieszkań, więc ratują nas nasze ciepłe śpiwory, na których obecność klęłyśmy przez ostatnie dwa miesiące w trakcie każdego pakowania. 

Jutro wyruszamy pociągiem (P nie potrafi opędzić się od myśli jak bardzo pociąg i procedura związana z wsiadaniem do niego będzie podobna lub różna od tej znanej nam z Chin) do Jaipuru, jednego z miast na trasie tzw. Złotego Trójkąta.  Odezwiemy się w miarę dostępności internetu.