Bali

Chciałyśmy już uroczyście ogłosić zakończenie pory deszczowej, ponieważ od opuszczenia przez nas Yogyi, nie spadła ani kropla deszczu. Jednak gdy dotarłyśmy do Padangbai na wschodzie Bali, pogoda pozbawiła nas złudzeń, fundując wszystkim potężny prysznic. W sumie przyzwyczaiłyśmy się i już trochę nam brakowało wilgoci:-).

Z Bali jest jak z zatoką Ha Long – obydwa miejsca musiały wyglądać kiedyś jak raj na ziemi. Obecnie, zostały one zadeptane przez setki tysięcy turystów, a niektóre ich części stały się wręcz nieznośne (vide Kuta oraz fragment zatoki Ha Long, w którym cumują na noc statki). Jesteśmy na Bali całkowicie poza sezonem i wiemy, że na pewno nie chciałybyśmy przyjechać tu w lipcu.  Musi to być prawdziwe piekło. Psioczymy na Bali, ale trzeba przyznać, że sama wyspa, z daleka od resortów, jest rzeczywiście przepiękna.  Górzysta, z kilkoma wulkanami (których nie poruszyły jawajskie wybuchy i nadal siedzą cicho), jeziorami, tarasami ryżowymi i plantacjami kawy. Udało nam się też znaleźć miejscowość nad morzem (wspomniany Padangbai), która jest całkowitym zaprzeczeniem Kuty – rybacka wioska, bez eleganckich hoteli, z niewielką liczbą białych, kręcących się między portem i knajpkami przy plaży, w których serwuje się świeże ryby. Uroczo i spokojnie, o genialnym snorkellingu tuż przy brzegu nie wspominając. Z pewnością Tui i Neckermann wywęszą okazję i zbudują tu drugą Kutę i Nusa Dua (najelegantszy resort na Bali) - to tylko kwestia czasu… 

  

Bali jest oazą hinduizmu w islamskiej Indonezji. Widać to, przede wszystkim, w architekturze, a także lokalnych strojach.  Połowa mijanych domów wygląda jak świątynie. Dopiero gdy wejdzie się do środka, okazuje się, że misterna brama skrywa pokoje mieszkalne i dziedzińce, na których toczy się życie rodzinne. Mieszkałyśmy w takim domu - dosyć niezwykłe przeżycie. 

Mniej więcej na środku wyspy znajduje się Ubud. Nam najbardziej przypominał on Luang Prabang w Laosie, tyle, że podniesiony do kwadratu - zarówno pod względem wielkości, jak i liczby turystów. Miasteczko otoczone jest polami ryżowymi, ma piękną architekturą i wspaniałą kuchnię. Jest tu drogo, ale przy odrobinie dobrych chęci, na tyłach eleganckich restauracji, można znaleźć lokalne warungi, w których je się smacznie i tanio, a właścicielka w przygotowanie smażonego ryżu wkłada całe serce.  Potem siada i ucina sobie pogawędkę z turystami, którzy dotarli do jej baru z trzema stolikami. Niestety, pani ta jest na Bali raczej wyjątkiem. Na Sumatrze i Jawie spotkałyśmy wspaniałych ludzi. Niektórzy z nich potrafili być momentami męczący, ponieważ tak bardzo chcieli nam pomóc i ugościć w swoim kraju. Jednak dopóki nie dotarłyśmy na Bali, naiwnie wierzyłyśmy, że wszyscy Indonezyjczycy są bezinteresownie przyjaźni. Bali pozbawiło nas złudzeń. Tak nachalnych sprzedawców wszystkiego, co tylko da się sprzedać, nie spotkałyśmy nigdzie poza Indiami. Balijczycy są chyba jeszcze bardziej natarczywi od Hindusów, ponieważ pozwalają sobie na kontakt fizyczny - łapią za ręce, ciągną do swoich sklepów, wciskają w dłonie tandetne pamiątki, a sarongi i materiały zarzucają na ramiona przechodniów, licząc, że jak już coś turysta złapał, to a nuż nie wypuści. Gdy zawodzi się ich nadzieje, bywają naprawdę niemili. Turystyczny obłęd. A nam się wydawało, że to Tajowie i Tajlandia osiągnęli wyżyny turystycznej tandety i arogancji względem gości. Dużo zastanawiamy się ostatnio nad wpływem masowej turystyki na miejsca i ludzi. Niewątpliwie, pieniądze bogatego Zachodu pozwoliły ludziom w wielu biednych krajach żyć na poziomie, o którym ich przodkowie nie mogli nawet marzyć jeszcze 30 lat temu. Niestety, wydaje nam się, że to jedyny wyraźnie pozytywny aspekt tego zjawiska. Wraz z napływem wczasowiczów rosną ceny, ładne dotychczas miejscowości zaczynają się niekontrolowanie rozbudowywać i szybko tracą swój charakter, zwiększa się zanieczyszczenie. Najgorsze jednak jest to, co dzieje się z ludźmi – tracą naturalną otwartość, koncentrując się na tym, w jaki sposób wyciągnąć z białego jeszcze więcej pieniędzy, handlarze i restauratorzy stają się zbyt nachalni w namawianiu na swoje usługi, taksówkarza zapominają najprostszych równań matematycznych i zawsze źle wydają resztę etc. Pobyt w takich miejscach (J: ja mimo wszystko zdecydowanie nie stawiałabym znaku równości między Kutą a Ubud) nie daje żadnej możliwości poznania danego kraju i jego mieszkańców.  Poza tym, nigdy nie byłyśmy w miejscu, do którego zjeżdżają wycieczki z Tui, które byłoby autentycznie ładne. Zazwyczaj jednak wystarczy wyjechać kilkanaście – kilkadziesiąt kilometrów poza turystyczne getta i świat wraca do normy. Nie ma McDonalds’a, a w restauracjach nie serwują spaghetti, za to ludzie są bardziej otwarci, przyjaźni i uczciwi, krajobrazy natomiast równie ładne, a czasami ładniejsze. Kuta i resorty na południu Bali w porównaniu z sennymi wioskami w pozostałych częściach wyspy są tego najlepszym przykładem, podobnie jak to, co dzieje się w Tajlandii.