Mongolia - varia i kulinaria

Spędziłyśmy 2 ostatnie dni na tzw. zorganizowanej turystyce.  Nasz przewodnik - mąż kobiety, u której mieszkałyśmy w Kharhorin - okazał się kompletnie nawiedzonym buddystą (gwoli ścisłości - cenimy sobie buddyzm, nie lubimy tylko religijnych oszołomów - choć akurat ci w wydaniu buddyjskimi wydają się nam najmniej groźni, choć nie mniej uciążliwi). W ciągu dwóch dni wysłuchałyśmy setek nauk plus zaliczyłyśmy lekcję medytacji połączoną z ćwiczeniem technik oddechowych (P zaliczyła, J siedziała z boku i pękała ze śmiechu, kręcąc film ukrytą kamerą).  Ci, którzy nas znają, wiedzą, ze do religii i medytacji nadajemy się mniej więcej tak samo jak do baletu i fizyki kwantowej :-)

Poza naukami podstaw buddyzmu tybetańskiego, miałyśmy szansę zapoznać się z kumysem (zwanym tu airag), czyli sfermentowanym mlekiem konia. (Przy okazji prosimy o komentarze lub maile z informacją czy ludzie w Polsce znają słowo kumys, czy kojarzą to z Azją, czy słyszeliście tę nazwę wcześniej etc – pokłóciłyśmy się o to).  Niektórzy twierdzą, że airag smakuje jak kefir, ale chyba wyjątkowo podły.  Coś wybitnie ohydnego - rozwodniona, kwaśna, sfermentowana biała ciecz z grudkami. Trudno to porównać z czymkolwiek.  Dużo lepszym napojem, choć też dalekim od doskonałości, jest mongolska herbata.  Nie ma nic wspólnego z herbatą.  Jest to mleko, do którego dorzuca się zioła i sól. Również niezłe paskudztwo, w przeciwieństwie od mongolskich krajobrazów.  Te są zwyczajnie piękne.  Plus można je podziwiać z grzbietu konia.  Po drodze można też spotkać częściowo oswojonego orła.  Tylko mongolscy Kazachowie szkolą orły do polowań na króliki i lisy - tradycja ta liczy ponad 2000 lat.  Polowania odbywają się wyłącznie zimą, a latem orły służą, jako atrakcja turystyczna.  Za całego dolara można sobie zrobić z nim zdjęcie.  Jest to trudniejsze niż można się spodziewać, ponieważ orzeł waży 7 kilogramów a trzymając go na wyciągniętej ręce trzeba nią cały czas potrząsać żeby rozpostarł skrzydła. 

Jakieś 50 km pod UB, nagle, wśród stepu pojawią się kuriozum. Z daleko błyszczy się jak statek ufoludków.  Dopiero gdy podjedzie się bliżej okazuje się, że kosztem blisko 5 mln dolarów rząd tego biednego kraju wystawił 40 metrowy pomnik Dżyngis Chana.  Na koniu.  Ze stali.  Wokół budują centrum turystyczne. W podziemiach znajduje się muzeum epoki brązu (dla pasjonatów prawdziwa gratka, kolekcja jest imponująca).  Ale pomimo tego, wszystko to wydaje się mocno nierealne.  I absurdalne.

Do usłyszenia z Chin.